به گفته سازمان جهانی بهداشت، شستن دست ها با صابون مراغه سفید می تواند یک اقدام حیاتی و ضروری برای سلامت عمومی برای جلوگیری از انتشار ویروس کرونا در نظر گرفته شود.
هر فرد باید حداقل پنج بار در روز دستان خود را بشوید، هر بار تقریباً 20 تا 30 ثانیه. اگر شیر آب بسته باشد، یکبار شستن دست با صابون مالشی تقریباً 2 لیتر آب مصرف می کند و در صورت باز نگه داشتن شیر آب این مقدار می تواند به 4 لیتر برسد.
این مصرف قابل توجه آب می تواند منجر به افزایش تولید فاضلاب به میزان 15 تا 18 درصد شود که کیفیت آب را کاهش می دهد زیرا چنین فاضلاب هایی با سورفکتانت های صابون آلوده هستند.
این وضعیت مشکلات و چالش‌هایی را در هنگام تصفیه فاضلاب ایجاد می‌کند و در صورتی که آب مستقیماً بدون تصفیه به آب‌های شیرین تخلیه شود، ممکن است اثرات مضری برای محیط زیست و سلامت به همراه داشته باشد.
غلظت بالای مواد شوینده در بدنه های آب شیرین می تواند باعث ایجاد کف عظیم در سطح آب شود که منجر به کاهش سرعت نفوذ اکسیژن به آب می شود. این وضعیت مانع از جذب موثر اکسیژن محلول توسط موجودات آبزی می شود.
این مواد در اکوسیستم آبی مسئول تغییر پارامترهای شیمیایی و فیزیکی آب مانند pH، کدورت، شوری و دما هستند.
کاهش کیفیت آب باعث ایجاد اختلالات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی در ماهی می شود و همچنین می تواند بر ارزش اکسیژن محلول مصرفی ماهی تأثیر بگذارد و آسیب قابل توجهی به آبشش ماهی وارد کند.
علاوه بر این، این مواد مختلف در آب می توانند برای گیاهان آبزی مضر باشند. تخلیه مواد شوینده به بدنه های آب شیرین می تواند باعث فرآیند اوتروفیکاسیون شود.
این فرآیند را می توان تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی به ویژه مرجان ها و جلبک های دریایی در نظر گرفت. کاهش جمعیت گیاهان دریایی گونه های دریایی وابسته به آنها را برای تخم ریزی، حفاظت، خانه و غذا تهدید می کند.
مواد شوینده موجود در محیط آبی در نهایت می توانند وارد خاک شده و اثرات نامطلوبی بر روی فلور منطقه، به ویژه بر روی جوانه زنی گیاهان داشته باشند. غلظت بالای سورفکتانت ها منجر به تخریب ساختار خاک می شود و سلامت گیاه را تهدید می کند.
پس از ورود مواد شوینده به خاک، pH خاک افزایش می یابد و منجر به جدا شدن اجزای خاک می شود. pH مناسب برای گیاهان تقریباً 9-5 است و هر گونه تغییر از جمله افزایش و کاهش pH، سطوح فعالیت بیولوژیکی خاک را تهدید می کند.
