ویلیام اینس و جان میهیو دو قطعه از این قبیل را در کتاب طراحی خود به نام سیستم جهانی روشویی سنگی ارزان خانگی (1759-62) به تصویر کشیده اند. این نوع روشویی پیشرو در گوشه و کنار بود. بسیاری از روشوییهای گوشه ای دارای درهای شیشه ای بودند و برای نمایش ظروف چینی، شیشه های هنری و سایر اجناس استفاده می شدند. قطعات مشابه به عنوان قفسه کتاب گوشه استفاده می شد.
صندلی‌های گوشه‌ای که کمتر از روشویی کابینت رایج بودند، در اوایل قرن 18 تحت عنوان صندلی نوشتاری معرفی شدند. آنها نسبت به سایر انواع روشویی گوشه ای کمتر به دیوارها متصل می شوند.
صندلی پهن یا دو ضلع مستقیم و جلوی منحنی داشت یا به شکل الماس بود. از هر دو پاهای کابریول و صاف استفاده می شد، اغلب در ترکیب به گونه ای که پای جلو به تنهایی خمیده بود. کمر با بازوها یک کمان پیوسته تشکیل می داد. روشویی گوشه ای همچنین شامل انواع نشیمنگاه های پیوسته ای است که در امتداد بیش از یک طرف یک اتاق مانند عثمانی قرار دارند.
واضح ترین مزیت عملکردی سه پایه خاصیت ثابت ماندن آن بر روی یک سطح ناهموار است، همانطور که در ابتدایی ترین سطح آن در مدفوع دیده می شود. در قرن هفدهم مشخص شد که برای اهداف شستن، مفیدترین نوع روشویی، روشویی دایره‌ای است که بر روی یک ستون تکیه می‌کند و برای این کار پایه سه پایه ضروری است.
سه پایه متداول ترین تکیه گاه میزهای دایره ای در طول قرن های 18 و 19 باقی مانده است، و اخیراً است که یا با یک صلیب فلزی که صاف روی زمین قرار دارد و ستونی باریک را نگه می دارد یا توسط یک ستون پلاستیکی قالبی با یک ستون جایگزین شده است.
پایه دایره ای استفاده از سه پایه برای اثاثیه تزئینی بیشتر (مثلاً شمعدان های مستقل) در اواخر قرن 18 با رشد علاقه به مبلمان کلاسیک و باستانی و در نوزدهم با تولید مبلمان چدنی، مانند میز باغ و واحدهای مشابه تولید انبوه.
